Ամառային Ճամբար ջոկատ Հայրենագիտություն

Ստեղծագործական
Կար-չկար մի աղջիկ: Անունը Տաթև էր:Նա 14 տարեկան է:Նա շատ էր սիրում ազատ ժամանակ զբաղվել գիրք կարդալով: Նրա ամենասիրելի եղանակը գարունն է: Նա շատ է սիրում գարնան առաջին օրը քայլել և հետաքրքիր զբոսանք ունենալ: Նա ամեն տարի փետվարի 28-ին պատրաստություն է տեսնում և ժամը 12:00-ին պատուհանը բացում է և արտասանում էր Եղիշե Չարենցի «Գիտեք որ Գարուն է արդեն»: Նա հետաքրքված էր Եղիշե Չարենցով: Նա կարդում էր գարնանային հեքիաթներ ամեն օր ամեն ժամ:Ահա նրա շատ սպասված Գարունը:
Թարգամանական
There was once a prince who longed to marry a real princess. But try as he might, he couldn’t find one. And so he lived a sad and lonely life, with only his mother, the Queen, for company. One wild, wet evening, a stranger turned up at their place, the rain streaming from her hair. Please may I sleep here tonight? she asked. This storm is very bad an I am a long way from home. Of course, said the prince. The stranger smiled, a tiara glinting in her rain-wet hair. You’re a princess?” said the prince hopefully.
The stranger nodded. The prince and princess spent the evening talking and laughing together, and by nightfall they were in love.
She certainly seems like a real princess, thought the Queen watching, but how to make sure? Then, she had an idea. I will make up a bed for our guest myself, she told the startled housekeeper. Just fine me a pea… The Queen slipped the pea under a sheet. On top, she piled twenty soft, fluffy eiderdowns. Only a real princess would be sensitive enough to feel a pea through all that, she thought. The pile was so high, the princess had to go to bed with a ladder. She thought it a peculiar arrangement, but she was too polite to say so.
In the morning, she came down to breakfast with tired eyes. How did you sleep? asked the Queen. The princess hesitated. It was very strange, she admitted, but I couldn’t get comfortable. There was such a lump in the mattress…”
” Oh yes, agreed the princess, smiling.
And so they were married, and the pea was put in the palace museum as a memento.
And, if you visit, you may see it there still.

Այս հեքիաթի հայերեն տարբերակը՝

Մի անգամ կար մի արքայազն, ով ցանկանում էր ամուսնանալ իսկական արքայադստեր հետ: Բայց ինչքան էլ փորձեր, չկարողացավ գտնել: Եվ այսպես, նա ապրում էր տխուր ու միայնակ կյանքով, ընկերակցությամբ միայն մոր՝ թագուհու հետ։ Մի վայրի, թաց երեկո, նրանց մոտ հայտնվեց մի անծանոթ, անձրևը հոսում էր նրա մազերից: Խնդրում եմ, կարո՞ղ եմ այս գիշեր քնել այստեղ: նա հարցրեց. Այս փոթորիկը շատ վատ է, և ես տնից շատ հեռու եմ: Իհարկե, ասաց արքայազնը։ Անծանոթը ժպտաց՝ նրա անձրևից թաց մազերի մեջ շողշողում էր դիադեմը։ Դու արքայադուստր ես,- հույսով ասաց արքայազնը:
Անծանոթը գլխով արեց։ Արքայազնն ու արքայադուստրը երեկոն անցկացրեցին միասին զրուցելով և ծիծաղելով, իսկ մինչև գիշեր նրանք սիրահարվեցին։
Նա, անշուշտ, իսկական արքայադուստր է թվում, մտածեց թագուհին, որը դիտում էր, բայց ինչպե՞ս համոզվել: Հետո նա մի միտք ուներ. Ես ինքս անկողին կհարթեմ մեր հյուրի համար,- ասաց նա զարմացած տնտեսուհուն։ Պարզապես տո՛ւր ինձ մի սիսեռ… Թագուհին սիսեռը սահեցրեց սավանի տակ: Վերևում նա հավաքեց քսան փափուկ, փափկամազ բամբակ: Միայն իսկական արքայադուստրն այնքան զգայուն կլիներ, որ այդ ամենի միջով սիսեռ զգա, մտածեց նա։
Կույտը այնքան բարձր էր, որ արքայադուստրը ստիպված էր գնալ քնելու սանդուղքով: Նա կարծում էր, որ դա յուրօրինակ պայմանավորվածություն է, բայց նա չափազանց քաղաքավարի էր դա ասելու համար:
Առավոտյան նա հոգնած աչքերով իջավ նախաճաշի։ Ինչպե՞ս եք քնել: հարցրեց թագուհին։ Արքայադուստրը վարանեց։ Շատ տարօրինակ էր, խոստովանեց նա, բայց ես չէի կարողանում հարմարավետ լինել: Ներքնակի մեջ այնպիսի գունդ կար…»:
«Այո, համաձայնեց արքայադուստրը ժպտալով:
Եվ այսպես, նրանք ամուսնացան, և սիսեռը որպես հուշ դրվեց պալատական թանգարանում։
Եվ եթե այցելեք, այն դեռ կարող եք տեսնել այնտեղ:
Վերլուծական

«Թե ինչ է լինում, երբ փորձում են գոհացնել որոշ մարդկանց»
Վիլյամ Սարոյան
Վիլյամ Սարոյանի այս փոքրիկ պատմվածքը պատմում է, որ կար մի կույր մարդ, որին բոլորը տալիս էին իրենց ունեցածից ավել, բայց կույրը միևնույն է մնում է դժգող:
Պատմվածքը կարդալուց հետո մնաց տպավորություն, որ կույրը չգիտեր, որ ամենալավ բաները իրեն են հասնում, որ բոլորը զոհերի են գնում իր համար, որ բոլորի հոգսերը իր հետ են կապված, որ բոլորը ձկտում են իրեն գոհացնել: Նա միևնույն է դժգոհ է: Պատմվածքում խոսվում է ոչ միայն մարդու ֆիզիկական կուրության, այլ նաև ներքին կուրության մասին: Նա չի տեսնում (գնահատում) կամ չի փորձում տեսնել այն, ինչն իրեն տալիս են: Դա հաստատում է «Կույր աչքը կների, կույր սիրտը չի ների» ասացվածքը:
Արևմտահայերեն
ԻՆՉՊԷՍ ՉԱՓԵՍ, ԱՅՆՊԷՍ ԱԼ ԿԸ ՉԱՓՈՒԻՍ
Տղայ մը օր մը կը զայրանայ իր ծերացած հօրմէն, զայն կ՚առնէ ուսին, կը
տանի անտառ մը, հոն կը ձգէ ու տուն կը դառնայ։
Տարիներ ետք կ’ամուսնանայ, որդի մը կ՚ունենայ, կը խնամէ ու կը մեծցնէ
զայն։ Սակայն, այս տղան ալ հօրը պէս երախտամոռ* կ՚ըլլայ։
Օր մըն ալ, երբ ասոր ալ սիրտը կը նեղուի, կ՚առնէ հայրը ուսին ու սարն ի
վեր կը բարձրանայ։
—Տղա՛ս, զիս հոս ձգէ ու ե՛տ գնա,— կ՚ըսէ հայրը։
—Իսկ ինչո՞ւ ճիշդ հոս,— կը հարցնէ տղան։
—Ես հայրս մինչեւ այս ծառն եմ բերած,— կը պատասխանէ հայրը հոգոց
հանելով։
https://www.youtube.com/watch?v=S-allKjtHOg

Category: Ամառային Ճամբար ջոկատ Հայրենագիտություն

Նախագիծ. Մայրենիից

Կեքսի բաղադրություն